"Η ΜΕΓΑΛΗ ΜΠΙΑΚΑ": Ο ΠΙΟ ΟΜΟΡΦΟΣ ΚΑΤΑΡΡΑΚΤΗΣ ΤΩΝ ΤΖΟΥΜΕΡΚΩΝ! 13:55

Άρθρο αναγνώστη μας

''Θα σας πω λοιπόν τις εντυπώσεις μου από την μεγάλη μπιάκα, τον πανέμορφο αυτόν καταρράκτη του άρθρου σας (16/06/2011) που βρίσκεται στην Καλλονή Άρτας και παρακαλώ πολύ να το δημοσιεύσετε...

---

...
Ξεκινάω με την εξής απλή τοποθέτηση: ΜΗΝ ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΕΦΘΕΙΤΕ καθόλου διότι δεν αξίζει τον κόπο!! 

Και για να μην παρεξηγηθώ απο κάποιους θα σας διηγηθώ το ιστορικό της εκεί επίσκεψης μου λέγοντας σας καταρχήν ότι ασχολούμαι χρόνια τώρα ερασιτεχνικά με την φωτογράφιση τοπίων (landscape photography). 

Βλέποντας λοιπόν στο internet  τις υπέροχες αυτές φωτογραφίες του συγκεκριμένου καταρράκτη αποφάσισα κάποια στιγμή να τον επισκεφτώ απο κοντά με σκοπό να τον φωτογραφίσω. Να σας πω στο σημείο αυτό ότι έχω κάνει πάρα πολλά τέτοια φωτογραφικά  ταξίδια σε όλόκληρη την  Ήπειρο και ξέρω καλά απο πρώτο χέρι ότι η επιτυχία ενός τέτοιου εγχειρήματος εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό απο την εκάστοτε προετοιμασία και τις συνθήκες κάτω απο τις οποίες γίνεται το ταξίδι. 


Σήμερα λοιπόν -17 Μαίου 2013 - ξεκίνησα με αρκετή συννεφιά και ελπίδες να οδεύω προς Καλλονή Άρτας.  


Οι σχετικοί με την φωτογραφία τοπίου ξέρουν καλά ότι ένας συννεφιασμένος ουρανός παρέχει τις καλύτερες δυνατές συνθήκες για την φωτογράφιση καταρρακτών. Η απόσταση Φιλιππιάδας – Καλλονής είναι περίπου 60 χλμ σε χρόνο,  περίπου 1 ώρα και 15 λεπτά λόγω αρκετών στροφών και ανηφορικού εδάφους. Στο πρώτο μισό της διαδρομής ( εθνική οδός Άρτας-Τρικάλων) έχει πάρα πολύ καλό και πλατύ δρομο, στο δεύτερο μισό όμως στενεύει αρκετά και θέλει περισσότερο προσοχή. Πινακίδα για Καλλονή δεν θα συναντήσετε πουθενά αλλού εκτός απο αυτήν όταν θα μπείτε στην Καλλονή!! Οπότε ένα GPS στο αυτοκίνητο είναι άκρως απαραίτητο μιας και θα σας πάει μέχρι εκεί χωρίς κανένα πρόβλημα. Είτε το πιστεύετε όμως είτε όχι τα προβλήματα αρχίζουν απο τη στιγμή που θα μπείτε  στο ιδιο το χωριό. 


Η Καλλονή δεν είναι κάτι το ιδιαίτερο, απλά ένα όμορφο τυπικό ορεινό χωριό του νομού Άρτας πνιγμένο μέσα στο πράσινο και χτισμένο στην πλαγιά ενός βουνού. Οι ελάχιστοι μόνιμοι κάτοικοι του ασχολούνται κυρίως με την κτηνοτροφία. Μπαίνοντας λοιπόν στο χωριό και διασχίζοντας το κατά μήκος απο άκρη σε άκρη δεν συνάντησα στην κυριολεξία ψυχή, μιλάμε για ούτε έναν άνθρωπο!!  


Έφτασα στο τέλος του – προσπέρασα και την κλασική πινακίδα Καλλονή τέλος – χωρίς καν να το καταλάβω. Όταν κάνεις ένα τέτοιο ταξίδι αντιμετωπίζεις πάντα δύο είδους προβλήματα, πρώτον το πως θα φτάσεις έως εκεί και δεύτερον το πώς θα προσεγγίσεις τον στόχο σου, στην περίπτωση μας τον  καταρράκτη.  


Συνήθως στο δεύτερο πρόβλημα η λύση είναι σχεδόν πάντα η ίδια, να συμβουλευτείς έναν ή και δύο ντόπιους που θα σε κατατοπίσουν πλήρως για το πως να κινηθείς. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που δεν συναντάς κανέναν και κινείσαι μόνος σου μέσα σε ένα χωριό-φάντασμα;  Ή έτσι τουλάχιστον έδειχνε!! Το μόνο που έβλεπα τριγύρω ήταν ερημωμένα σπίτια, τα περισσότερα με κλειστά παντζούρια και δυό - τρία αγροτικά το πολύ αραγμένα στις άκρες των δρόμων. Οι ελάχιστοι μόνιμοι κάτοικοι προδίδονταν απο την παρουσία των αυτοκινήτων αλλά και αυτούς δεν τους έβλεπες.  


Ήμουν σχεδόν έτοιμος να τα παρατήσω και να πάρω το δρόμο της επιστροφής  αλλά είπα μέσα μου ότι ήρθα που ήρθα ας ρίξω και μιά τελευταία πιό προσεκτική ματιά. Κάνω λοιπόν μία αναστροφή μετά την έξοδο μου από το χωριό και ξαναμπαίνω πάλι σε αυτό από την αρχή πάλι , ανάποδα δηλαδή αυτήν την φορά. Είχα διαβάσει τις προηγούμενες  μέρες κάποιες οδηγίες από το internet για το σημείο όπου περίπου βρισκόταν ο καταρράκτης  - ανέφεραν έναν τσιμεντένιο κατηφορικό δρόμο λίγο πριν το τέλος του χωριού – όπως ήξερα ήδη απο πριν ότι δεν υπήρχαν καθόλου ούτε κατατοπιστικές πινακίδες ούτε και κάποιο διαμορφωμένο μονοπάτι  που να σε οδηγεί σε αυτόν. Δεν περίμενα όμως ότι δεν θα βρώ κόσμο ούτε μέσα Μαίου!!  


Άρχισα λοιπόν πάλι να οδηγάω μέσα στο χωριό – πολύ αργά αυτή την φορά -  ώσπου ξαφνικά παρατηρώ στα δεξιά μου έναν στενό τσιμεντόδρομο που κατηφόριζε και χανόταν μέσα στις κάτω γειτονιές του χωριού (το κάτω μέρος του χωριού είναι χτισμένο σε πλαγιά). Το σημείο αυτό - μπαίνοντας για πρώτη φορά κανονικά στο χωριό - βρίσκεται αμέσως λίγο πριν την έξοδο του, στο αριστερό μας χέρι. Θυμούμενος λοιπόν την περιγραφή άρχισα να κατεβαίνω σιγά σιγά για μια απόσταση περίπου 200 μέτρων. Δεξιά και αριστερά κλειστά σπίτια χωρίς καθόλου ανθρώπινη παρουσία.  


Ξαφνικά σταμάτησα την κάθοδο και αποφάσισα να μην συνεχίσω άλλο μιας και δεν ήξερα καθόλου που θα με οδηγούσε αυτός ο στενός τσιμεντόδρομος και αν τελικά θα είχα την δυνατότητα να κάνω κάπου αναστροφή εφόσον χρειαζόμουν να γυρίσω πίσω . Άν κολλούσε το αμάξι κάπου εκεί θα είχα σοβαρό προβλημα. Στρίβω λοιπόν επιτόπου αριστερά μέσα σε ένα δρομάκι που οδηγούσε σε δυό σπιτάκια παραπέρα  και κατεβαίνω από το αυτοκίνητο. Ρίχνω μια ματιά τριγύρω  μπας και δω κανέναν άνθρωπο να ρωτήσω αλλά τίποτα. Σκεφτόμουν να φύγω οριστικά ώσπου εντελώς ξαφνικά ακούω μια φωνή. Γυρνάω και βλέπω σε μια διπλανή αυλή μια ηλικιωμένη κυρία. Το πόσο ανακουφίστηκα εκείνη τη στιγμή δεν λέγεται!! 


Άρχισα αμέσως μετά τα τυπικά να την ρωτάω πληροφορίες σχετικά με  τον καταρράκτη. Μου είπε ότι αυτός είναι ο δρόμος που ψάχνω και ότι από ένα σημείο και μετά συναντά ένα μονοπάτι το οποίο μετά από μια σύντομη πορεία 15-20 λεπτών θα με έβγαζε στον καταρράκτη. Η ίδια δεν είχε πάει ποτέ της αλλά τα παιδιά της και ο άνδρας της τον είχαν επισκεφθεί όπως μου είχε πει. Με συμβούλεψε να αφήσω το αυτοκίνητο εκεί που ήταν μιας και ο τσιμεντόδρομος θα τερμάτιζε αμέσως λίγο πιο κάτω από το σπίτι της και θα έπρεπε στη συνέχεια να συνεχίσω πεζός. Θα συναντούσα όπως μου είπε 2-3 ακόμα σπίτια στο κατέβασμα και αμέσως μετά το σημείο όπου το τσιμέντο σταματούσε θα ξεκινούσε ένας χωματόδρομος που θα με οδηγόυσε τελικά  σε ένα ερειπωμένο πέτρινο σπίτι δίπλα στο οποίο υπήρχε το μονοπάτι όπου θα με έβγαζε στο ν καταρράκτη. Παίρνω λοιπόν τα απολύτως απαραίτητα από το αυτοκίνητο, δηλαδή φωτογραφική τσάντα, τρίποδο, νερό, κινητό και ξεκινάω. Κατηφορίζω  για 2 λεπτά περίπου και συναντώ μπροστά  μου τον περιβόητο χωματόδρομο που λέγαμε, ο οποίος όμως τελικά δεν ήταν ένας απλός χωματόδρομος όπως τον φανταζόμουν αλλά ένα κατηφορικό λιβάδι στην πλαγιά του βουνού πνιγμένο μέσα στην άγρια βλάστηση και στα χορτάρια της άνοιξης.  


Ήταν δε τόσο πυκνά, ψηλά και αδιαπέραστα που ο νοητός δρόμος απο ένα σημείο και μετά είχε στην κυριολεξία  χαθεί. Κάπου εκεί χάθηκαν εκ των υστέρων και οι τελευταίες μου ελπίδες να προσεγγίσω τον καταρράκτη. Μάταια έψαχνα 10 λεπτά κάποιο πέρασμα μήπως και βρω κάποιο ίχνος απο τον δρόμο. Και φανταστείτε ότι δεν είχα ακόμη συναντήσει το ερειπωμένο σπίτι κοντά στο οποίο ξεκινούσε το κατηφορικό μονοπάτι που θα με οδηγούσε χαμηλά στη μικρή χαράδρα. Ακόμα και για την καλύτερη φωτογραφία του κόσμου δεν θα έθετα την ζωή μου σε κίνδυνο ψάχνοντας και παίρνοντας επιπλέον ρίσκα. 


Οργισμένος αλλά και απογοητευμένος πήρα τελικά το δρόμο της επιστροφής θυσιάζοντας  χρόνο, κόπο και χρήμα για το τίποτα!!  


Για αυτό σας είπα στην αρχή να μην μπείτε καν στον κόπο να επισκεφτείτε τον καταρράκτη. 


Ο καλύτερος καιρός για να θαυμάσει κανείς  ένα τέτοιο τοπίο απο κοντά είναι η άνοιξη και αυτό για δύο κυρίως λόγους: Ο πρώτος είναι ότι τα ποτάμια και οι πηγές αυτήν την περίοδο κρατάνε ακόμη αρκετά νερά και δεύτερον ότι οι συνθήκες και η διάρκεια της  ημέρας είναι σαφώς ευνοοικότερες σε σχέση με το χειμώνα (βαρύτερο κλίμα, χιόνια, κρύο, ολισθηρότητα δρόμου, κατολισθήσεις κλπ). 


Το συμπέρασμα αυτής της ιστορίας: Είναι κρίμα να υπάρχουν τόσο όμορφα μέρη δίπλα  μας και να μην μπορούμε καν να τα προσεγγίσουμε. Θα πρέπει οι αρμόδιοι φορείς να αναδείξουνε το μέρος αυτό αφού πρώτα όμως κάνουν όλες τις απαραίτητες διορθωτικές κινήσεις:  


1) Επαρκή σηματοδότηση για τον καταρράκτη μέσα στο χωριό καθώς και κατά μήκος του μονοπατιού που θα οδηγεί σε αυτόν 


2) Διάνοιξη καλά φτιαγμένου πέτρινου καλαίσθητου μονοπατιού με μέριμνα ώστε να είναι επισκέψιμο και ορατό καθ΄όλην την διάρκεια του χρόνου, 


3) Κατάλληλη προβολή και διαφήμιση του μέρους μέσω Media και internet.  


Έτσι λειτουργούν κύριοι  ΔΗΜΑΡΧΟΙ ΚΑΙ ΝΟΜΑΡΧΕΣ του νομού και της περιφέρειας στο εξωτερικό, όταν θέλουνε να αξιοποήσουνε και να προβάλλουνε τον τόπο τους και τις ομορφίες του. Ελπίζω κάποτε στο κοντινό μέλλον να επισκεφθώ ξανά τον συγκεκριμένο καταρράκτη, υπό διαφορετικές όμως συνθήκες!! 


Ευχαριστώ.''