Απόψε τα Άϊ Φιλίππου αποκρεύουμε. Δηλαδή, απόψε αποκρεύαμε... ...
Του Χρήστου Μέγα Τρώγαμε για τελευταία φορά κρέας, τυρί, τα παράγωγα του ζώου εν πάση περιπτώσει και μετά τα Χριστούγεννα πάλι. Ήταν η χειρότερη νηστεία. Δεν υπήρχε κήπος (η δεύτερη στάνη για τους κτηνοτρόφους) προκειμένου να γεμίζει κάπως το τσουκάλι όπως συνέβαινε την Πεντηκοστή (άνοιξη) εν όψει Πάσχα, η φύση δεν είχε καρπούς, τα τελευταία αγριόγκορτσα τα μοιραζόταν οι άνθρωποι με τα ζλάπια, εμείς οι τσοπάνηδες έπρεπε να μετακινηθούμε στα χειμαδιά… Συνήθως το δείπνο είχε καμιά παλιοπράτνα (γέρικη προβατίνα) που δεν έβγαζε χειμώνα και την μοιραζόταν 2-3 οικογένειες. Έτσι θα δειπνούσαν έως και 30 άτομα με λίγο κρέας πάνω στα οστά του μπαϊλντισμένου ζώου… Και από αύριο ξεκινούσε η μεγάλη πορεία προς τις παρυφές του κάμπου της Άρτας. Το Ξηροβούνι είχε ήδη ασπρίσει και ο βορειοδυτικός Γιαννιώτης κυριολεκτικά ξύριζε στα Πινακούλια, την αυλή του παππού μου. Όχι ότι τα χειμαδιά ήταν φιλόξενα. Από τον Μάη κι’όλας τα ελεύθερα ζώα των ντόπιων είχαν καταφάει και το τελευταίο άχυρο της σκεπής, ο μπέης (ο ιδιόκτητης της έκτασης μέχρι το 1961), με την συνδρομή και άλλων πρόθυμων που φοβόταν μην ζαπώσουμε (ιδιοχρησία) τον τόπο είχαν κάψει τις καλύβες της προηγούμενης χρονιάς. Σε κάθε περίπτωση όμως τα χειμαδιά μας υποδέχονταν χωρίς κουνούπια, τώρα πια, και με την προοπτική μιας άλλης... δίαιτας. Ο χειμώνας τώρα έμοιαζε με ένα διαρκή αγώνα για την εξεύρεση καλαμποκιού από τους ντόπιους παραγωγούς, για την εξασφάλιση -με μύρια κόλπα- ενός «ο(μ)φαλοφόρου» καρπού καθώς οι πορτοκαλεώνες ήταν πάντα στον ορίζοντά μας.... Σε κάθε περίπτωση η βελόνα της αποδημίας έδειχνε Νότο. «Η πούλια βασιλεύει και πίσω παραγγέλλει: μηδέ τσομπάνης στα βουνά, μηδέ γεωργός στους κάμπους». Με φορτωμένα τα ζώα με τα σκουτιά (ρούχα) που ύφαναν οι γυναίκες το καλοκαίρι και τα λίγα εφόδια για τον χειμώνα (οπωσδήποτε φακές και φασόλια, στις καλές χρονιές και λίγες πατάτες από το βουνό), την γάτα στον ντορβά και τις λίγες κότες πανωσάμαρα, το κομβόι ξεκινούσε για το μακρύ ταξίδι. Οι πρώτες διανυκτερεύσεις της οικογένειες στον νέο τόπο ήταν στην ύπαιθρο κάτω από τράγια τσιόλια (με μαλλί κατσίκας) μέχρι ο νοικοκύρης να φέρει λούρια (μεγάλες βέργες) «πίσω από την Μαυρή» (λίμνη Ζηρού), έως τις άλλες μέρες να πάει στον κάμπο για ψαθί, στο γιαλό για βούρλα να δέσει την κατασκευή… Και όλες αυτές τις ημέρες της προσμονής για στέγη, η τροφή ήταν πολσπόρια, όπως χιλιάδες χρόνια τώρα τρέφονταν οι Έλληνες. Στο ίδιο τσουκάλι φασόλια, κουκιά, φακές, καλαμπόκι, ρεβίθια… Μέχρι ν’ αρτυθούμε ξανά τα Χριστούγεννα. Και όχι την πρώτη ημέρα. Στις 25 Δεκεμβρίου είχε γιαούρτι για τους κτηνοτρόφους και κοτόζουμο για τους καλλιεργητές. Να στρώσει λίγο τα εντεράκι από την 40ήμερα αυστηρή νηστεία. Και την επομένη είχε κάνα σφαχτό για τους τσοπάνηδες και γουρούνι για τους χωρικούς…
0 Comments
Leave a Reply. |
ΕπικοινωνίαΤις καταγγελίες, τα παράπονα και τις απόψεις σας, μπορείτε να τα στείλετε στο email:
taneatismikrospilias24 @yahoo.gr Δημοφιλέστερα άρθρα |