Νίκος Ρίζος:Αποσπάσματα από μια αδημοσίευτη συνέντευξη του αξέχαστου ηθοποιού στον Θανάση Λάλα 00:5514/10/2012 ''Φεύγοντας από την 'Αρτα πιτσιρικάς, ευτυχώς κουβάλησα και το μυαλό μου μαζί!''... ...
Ο διασημότερος κοντός υψηλού ταλέντου που πέρασε από το ελληνικό θέατρο και ο μεγαλύτερος ηθοποιός που ''γέννησε'' η Άρτα λίγο καιρό πριν φύγει από τη ζωή (στις 20 Απριλίου του 1999) είχε παραχωρήσει συνέντευξη στον δημοσιογράφο Θανάση Λάλα που όμως δεν δημοσιεύτηκε όσο καιρό βρισκόταν στην ζωή ,αλλά 5 μέρες μετά τον θάνατό του από την εφημερίδα '' ΤΟ ΒΗΜΑ''. Ο αξέχαστος ηθοποιός αναφέρεται σε πολλά αποσπάσματα της συνέντευξης του στην πόλη που μεγάλωσε την Άρτα. Διαβάστε αναλυτικά αποσπάσματα της συνέντευξης του μεγάλου αρτινού ηθοποιού. Για το μονοπάτι της ζωής «Υπάρχει, κύριε Λάλα, στη ζωή ένα μονοπάτι μαγικό που μας πάει... "ντουγρού στην κατηφόρα τη μεγάλη..." (χαμογελάει) Και το ίδιο μονοπάτι είναι που άλλες φορές μας πάει ντουγρού στην ανηφόρα τη μεγάλη! Ενα μονοπάτι είναι η ζωή η ίδια, με τα "πάνω" της, με τα "κάτω" της, με τα ξεστρατήματά της... Ολα μέσα στη ζωή είναι, θέλω να πω. Εγώ μια ζωή ξεστράτιζα, αλλά τελικώς μου βγήκε σε καλό. Είχα βέβαια πάντα για οδηγό μου το μυαλουδάκι μου. Φεύγοντας από την Αρτα πιτσιρικάς, ευτυχώς κουβάλησα και το μυαλό μου μαζί! (γέλια) Το λέω γιατί θα μπορούσα να είχα φύγει όπως έκαναν πολλοί τότε και να το είχα αφήσει πίσω στην Αρτα. Δεν θα ήμουν ο πρώτος που φεύγοντας από το χωριό του δεν θα είχε πάρει και το μυαλό του μαζί στην πόλη...». (γέλια) Για την τύχη «Συν Αθηνά και χείρα κίνει... Ολα αυτά που λένε για την τύχη τ' ακούω χρόνια και λέω: "Ναι, καλά παιδιά... Θα σας δείξω ποιος έχει τύχη και ποιος δεν έχει". Εγώ, φίλε Λάλα, πιστεύω στα στοιχήματα της ζωής! Βέβαια θα μου πεις: "Περίμενες να γίνεις ό,τι έγινες στη ζωή σου;". Και θα σου πω: "Και βέβαια δεν περίμενα αυτή την έκταση, δεν περίμενα αυτό το μέγεθος...". Αν σκεφθείτε ότι έφυγα από το χωριό μου με ένα κατοστάρικο στην τσέπη...». Για τον φόβο «Δεν με θυμάμαι σαν παιδί να φοβάμαι. Κάνα δυο φορές πρέπει να φοβήθηκα από κάποια πράγματα... Παιδί πάντως γενικότερα είχα άγνοια του κινδύνου, έκανα ριψοκίνδυνα πράγματα και πολλά που δεν έπρεπε να τα κάνω. Για να καταλάβεις, όταν ήμουν στην Αντίσταση περνούσα με χειροβομβίδες μέσα σε ένα σακίδιο από τα μπλόκα των Γερμανών. Τι να πω! Και ήμουν τότε 15-16 χρόνων! Δεν θέλω όμως να μιλάω για αυτά γιατί, αν τα πω, θα πουν: "Ελα, μωρέ Ρίζο, που θα μας πεις τώρα ότι υπήρξες και ήρωας"». Για τους ήρωες «Τι κάνει τον ήρωα; Κατ' αρχήν η άγνοια του κινδύνου. Μετά ο καλός ινστρούχτορας... (γέλια) Το πότισμα που σου έχει κάνει ο άνθρωπος που σου έβαλε στο μυαλό να αγαπάς την Ελλάδα». Η αποστολή του κωμικού «Η αποστολή μου είναι να σας κάνω να σκάσει λίγο το χειλάκι σας. Αυτή είναι η αποστολή μου. Εγώ πουλάω αυτό το δυσεύρετο αγαθό, το χρυσάφι της ψυχής: το γέλιο. Το αγόρασα κι εγώ πριν από χρόνια από τις ταινίες του Χοντρού και του Λιγνού! Μεγάλωσα με το γέλιο που μου χαρίσανε αυτοί οι δύο θεοί του γέλιου. Γι' αυτό θα τους έχω πάντα στο μυαλό και στην ψυχή μου. Στην Αρτα το μόνο που επιτρεπόταν να βλέπουμε στους κινηματογράφους ήταν ο Χοντρός και ο Λιγνός. Μας πήγαιναν και βλέπαμε όλοι μαζί». Η πρώτη φορά στο θέατρο «Θέατρο δεν είχα δει ποτέ στην Αρτα. Μόνο μία φορά που είχε περάσει η Κοτοπούλη και έπαιζε, θυμάμαι, τη "Σκιά" του Νικοντέμι. Τότε είχα τρυπώσει στο θέατρο όπου είχε πάει όλη η αφρόκρεμα της Αρτας καθηγητές, διανοούμενοι... Η Κοτοπούλη τότε ήταν πολύ φημισμένη. Θυμάμαι την Κοτοπούλη να σηκώνει τα χέρια της επάνω, μια θεόρατη γυναίκα, ενώ δεν ήταν και πολύ ψηλή και να λέει: "Τα χέρια μου, γιατρέ... Γιατρέ, τα χέρια μου". Νόμιζα ότι πάνω στη σκηνή είχε ανεβεί ένα θηρίο!». Για τον Μαρξ «Ολοι οι πρόγονοί μου ήταν γεωργοί στα χωράφια τους. Αλλά η Αρτα ως πόλη είχε φιλολογική κίνηση έντονη. Ισως αυτό να με επηρέασε. Να σκεφθείτε ότι εγώ διάβασα, με δυσκολία βέβαια, το "Κεφάλαιο" του Μαρξ σε ηλικία 17 χρόνων, στην Αρτα, και πρέπει να σας πω ότι αυτό με επηρέασε πολύ στη ζωή μου. Ισως ο Μαρξ να με βοήθησε να γίνω καλύτερος επιχειρηματίας! (γέλια) Αστειεύομαι... Πάντα όμως ήμουν δημοκρατικός άνθρωπος. Τρελαινόμουν όμως για ρώσους συγγραφείς και για τον Οσκαρ Γουάιλντ. Οπως μου άρεσε και η ποίηση. Να σκεφθείς, θυμάμαι στην Αρτα που τραγουδούσαμε τη "Φλαμουριά"». tovima.gr
0 Comments
Leave a Reply. |
ΕπικοινωνίαΤις καταγγελίες, τα παράπονα και τις απόψεις σας, μπορείτε να τα στείλετε στο email:
taneatismikrospilias24 @yahoo.gr Δημοφιλέστερα άρθρα |