Απαγωγή από εξωγήινους ή ενύπνια παράλυση; (ΜΕΡΟΣ Γ') 16:19

Ο εξωγήινος τύπος Grays

Σύμφωνα με μια δημοσκόπηση, σχεδόν τέσσερα εκατομμύρια Αμερικάνων έχουν βιώσει συγκεκριμένες εμπειρίες που υποδηλώνουν ότι έχουν υπάρξει θύματα απαγωγής από εξωγήινους. Αλλά μια έρευνα σε 126 μαθητές σχολείων και 224 φοιτητές δείχνει ότι η γνώση που έχουμε για τους εξωγήινους σχετίζεται περισσότερο με την θέαση της τηλεόρασης παρά με την ύπαρξη σχετικών εμπειριών. Όποιος βέβαια πιστεύει στους ισχυρισμούς της δημοσκόπησης, μπορεί να οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι είναι εκατομμύρια οι άνθρωποι που δέχτηκαν επίσκεψη από μέλη ενός εξωγήινου είδους και σε κάποιες περιπτώσεις έχουν αρπαχθεί από τα κρεβάτια τους ή τα σπίτια τους και μεταφέρθηκαν σε κάποιο εξωγήινο σκάφος ή ακόμα και πλανήτη...

---

...
Το πραγματικό ζητούμενο από τη δημοσκόπηση είναι το εάν τα 119 άτομα που ανέφεραν τις ενδεικτικές εμπειρίες είχαν όντως απαχθεί από εξωγήινους.

Εφόσον η δειγματοληπτική μέθοδος εμφανίζεται ως βάσιμη και το δείγμα είναι μεγάλο, μπορούμε να εμπιστευτούμε την εκτίμηση του 2% που ισχυρίζονται ότι είχαν τις εμπειρίες. Το ερώτημα είναι, είχαν όντως απαχθεί οι άνθρωποι αυτοί; Η εναλλακτική ερμηνεία είναι ότι είχαν απλώς έναν αριθμό από ενδιαφέρουσες ψυχολογικές εμπειρίες, που η πιο εμφανώς σχετική από αυτές είναι η ενύπνια παράλυση. Στην περίπτωση αυτή θα πρέπει να απορριφθεί ο κεντρικός ισχυρισμός της δημοσκόπησης. Πώς μπορούμε λοιπόν να το μάθουμε;

Η συγγραφέας σκέπτεται ότι οι άνθρωποι που έχουν απαχθεί (είτε το ανακαλούν συνειδητά είτε όχι) θα έπρεπε να έχουν μια καλύτερη γνώση της εμφάνισης και συμπεριφοράς των εξωγήινων από αυτή που έχουν όσοι δεν έχουν απαχθεί. Αυτό οδηγεί σε δύο απλές υποθέσεις.

Η δημοσκόπηση υποθέτει ότι οι άνθρωποι που είχαν τις ενδεικτικές εμπειρίες πιθανότατα είχαν απαχθεί. Εάν η υπόθεση αυτή είναι σωστή, οι άνθρωποι που αναφέρουν τις ενδεικτικές εμπειρίες θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα από όσους δεν έχουν απαχθεί το πώς είναι η εξωτερική εμφάνιση των εξωγήινων και το τι συμβαίνει κατά τη διάρκεια μιας απαγωγής. Εάν η υπόθεση είναι λανθασμένη, τότε η γνώση τους δε θα είναι μεγαλύτερη από οποιουδήποτε άλλου. Η γνώση για τους εξωγήινους θα έπρεπε να σχετίζεται στενά με αναγνώσματα ή την τηλεόραση, δηλαδή με συνήθειες που έχουν να κάνουν με τις παραστάσεις που λαμβάνει ο καθένας.

Η συγγραφέας αποφάσισε να ελέγξει την υπόθεση αυτή χρησιμοποιώντας ενήλικες και παιδιά στο Bristol. Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι οι γνήσιοι απαχθέντες θα ήταν σε θέση να θυμηθούν τις σχετικές με την απαγωγή λεπτομέρειες κι έτσι ήταν αναγκαίο να χρησιμοποιηθεί μια κατάσταση που θα ενθάρρυνε την ανάκληση. Αποφάσισε να χαλαρώσει τα υποκείμενα και να τους διηγηθεί μια ιστορία για απαγωγή και στη συνέχεια να τους ζητήσει να γεμίσουν τις λεπτομέρειες που έλειπαν, καθώς επίσης να σχεδιάσουν τους εξωγήινους που είδαν στη φαντασία τους.

Τα υποκείμενα που χρησιμοποιήθηκαν ήταν 126 μαθητές ηλικίας από 8 έως 13 ετών και 224 πρωτοετείς φοιτητές με ηλικία 18 και άνω. Τα παιδιά προέρχονταν από δύο σχολεία στο Bristol, ενώ οι ενήλικες ήταν φοιτητές ψυχολογίας και φυσιοθεραπείας στο Πανεπιστήμιο της Δυτικής Αγγλίας. Στη συνέχεια περιγράφεται η διαδικασία όπως ακολουθήθηκε για τα παιδιά. Για τους ενήλικες, η διαδικασία ήταν λίγο πιο απλή και η ιστορία είχε ελαφρώς παραλλαχθεί.

Αρχικά η ερευνήτρια (Susan Blackmore) αφιέρωσε μισή ώρα για να εξοικειώσει τα παιδιά με την έρευνα. Στη συνέχεια τους ζήτησε να χαλαρώσουν στο βαθμό που μπορούσαν μέσα στην τάξη. Τους ζήτησε να φανταστούν πως βρίσκονταν στο κρεβάτι και πως τους διάβαζαν ένα παραμύθι. Τους πρότεινε να προσπαθήσουν να απεικονίσουν νοερά όλες τις λεπτομέρειες της ιστορίας την ώρα που άκουγαν την ιστορία. Στη συνέχεια διάβασε, αργά και καθαρά, μια ιστορία που ονομαζόταν «η Jackie και οι Εξωγήινοι», στην οποία ένα κορίτσι δέχεται μια επίσκεψη στο κρεβάτι της τη νύχτα από έναν παράξενο εξωγήινο που την παίρνει στο σκάφος του, την εξετάζει σε ένα τραπέζι και την επιστρέφει σώα και αβλαβή στο κρεβάτι της. Η ιστορία περιλαμβάνει χαρακτηριστικά όπως την πορεία μέσω ενός διαδρόμου σε ένα δωμάτιο, την απόθεση σε ένα τραπέζι, τη θέαση εξωγήινων να γράφουν και μια ματιά σε γυάλες επάνω σε ράφια. Ωστόσο, δε δόθηκαν ακριβείς λεπτομέρειες.

Στο τέλος της ιστορίας τους ζήτησε να «ξυπνήσουν» αργά και να προσπαθήσουν να θυμηθούν όσα πιο πολλά μπορούν από τις λεπτομέρειες της ιστορίας. Στη συνέχεια τους έδωσε τα ερωτηματολόγια που περιλάμβαναν πέντε ερωτήσεις πολλαπλής επιλογής για τους εξωγήινους, το δωμάτιο και το τραπέζι, ενώ ζητήθηκε στα παιδιά να περιγράψουν τι υπήρχε μέσα στις γυάλες και να ζωγραφίσουν τους εξωγήινους που έγραφαν. Υπήρχαν ακόμα έξι ερωτήσεις που βασίστηκαν σε αυτές που είχαν δοθεί στη δημοσκόπηση Roper. Είδατε ποτέ UFO; Είδατε ποτέ φάντασμα; Νιώσατε ποτέ ότι αφήσατε το σώμα σας και ότι μπορούσατε να πετάτε τριγύρω χωρίς σώμα; Είδατε ποτέ ασυνήθιστα φώτα ή μπάλες φωτός σε ένα δωμάτιο χωρίς να γνωρίζεται τι τα προκαλεί ή από πού προέρχονται; Ξυπνήσατε ποτέ σε παράλυση, δηλαδή με την αίσθηση ότι δεν μπορείτε να κουνηθείτε; Και τέλος, ξυπνήσατε ποτέ με την αίσθηση ότι υπάρχει κάποιο παράξενο άτομο ή παρουσία ή κάτι άλλο μέσα στο δωμάτιο; Οι ερωτήσεις ήταν ελαφρώς προσαρμοσμένες ώστε να είναι κατάλληλες για νεαρά παιδιά και δεν ρωτήθηκε τίποτε σχετικά με ουλές ή απώλεια χρόνου. Συμπεριλήφθηκε επίσης μια ερώτηση για απατηλή έγερση, δηλαδή για την περίπτωση που κάποιος βλέπει σε όνειρο ότι ξύπνησε, και δύο ερωτήσεις που αφορούσαν τις συνήθειες τηλεθέασης. Στο τέλος, σε όλες τις ομάδες εκτός από μία ομάδα ενηλίκων τους ζητήθηκε να σχεδιάσουν απεικονίσεις των εξωγήινων που φαντάστηκαν στην ιστορία.

Μεγάλοι αριθμοί τόσο από τους ενήλικες όσο και από τα παιδιά ανέφεραν ότι είχαν βιώσει τις περισσότερες από τις αναφερόμενες εμπειρίες. Για κάθε άτομο υπήρχε μια βαθμολογία από το 0 έως το 6 που αντιστοιχούσε στις σωστές απαντήσεις στις ερωτήσεις σχετικά με τον εξωγήινο (σωστές θεωρήθηκαν οι απαντήσεις που συμφωνούσαν με το δημοφιλές στερεότυπο) και μια βαθμολογία από το 0 έως το 4 που αντιστοιχούσε στον αριθμό των ενδεικτικών εμπειριών που είχαν συμπεριληφθεί και στη δημοσκόπηση Roper. Για τα παιδιά ο μέσος όρος βαθμολογίας για τον εξωγήινο ήταν 0,95 ενώ για τις ενδεικτικές εμπειρίες ήταν 1,51 και δεν εμφανίστηκε συσχέτιση μεταξύ των δύο μετρήσεων. Τα σχέδια των εξωγήινων κατηγοριοποιήθηκαν χοντρικά από έναν ανεξάρτητο κριτή σε «grays και «άλλους». 12% από τα παιδιά σχεδίασαν grays και δεν προκάλεσε έκπληξη το γεγονός ότι τα παιδιά αυτά είχαν επίσης υψηλό σκορ στις ερωτήσεις σχετικά με τον εξωγήινο αν και δεν ανέφεραν πολλές από τις ενδεικτικές εμπειρίες. Τα παιδιά που ζωγράφισαν grays δεν ανέφεραν ότι έβλεπαν περισσότερη τηλεόραση, ούτε και υπήρχε συσχέτιση μεταξύ του πόσο έβλεπαν τηλεόραση και της βαθμολογίας που έλαβαν για τις πρώτες ερωτήσεις που αφορούσαν τον εξωγήινο. Υπήρξε ωστόσο μια μικρή συσχέτιση ανάμεσα στο πόσο τηλεόραση έβλεπαν και στον αριθμό των ενδεικτικών εμπειριών που ανέφεραν ότι είχαν βιώσει.

Για τους ενήλικες ο μέσος όρος βαθμολογίας ήταν 1,23 για τον εξωγήινο και 1,64 για τις εμπειρίες. Και πάλι, δεν υπήρχε συσχέτιση μεταξύ των δύο μετρήσεων. Οι 17 από τους ενήλικες ζωγράφισαν grays εξωγήινους ενώ οι 103 έκαναν άλλους τύπους. Όσοι σχεδίασαν τους gray είχαν υψηλότερες βαθμολογίες στις ερωτήσεις που αφορούσαν τον εξωγήινο και δεν ανέφεραν περισσότερες ενδεικτικές εμπειρίες, αποτελέσματα που βρέθηκαν και στα παιδιά. Τέλος, μεταξύ των ενηλίκων, όσοι ζωγράφισαν grays ήταν αυτοί που έβλεπαν πιο πολύ τηλεόραση και η τηλεθέαση παρουσίασε θετική συσχέτιση με τη βαθμολογία στις ερωτήσεις για τον εξωγήινο.

Τα αποτελέσματα αυτά δεν παρείχαν κάποια απόδειξη ότι οι άνθρωποι που ανέφεραν περισσότερες από τις ενδεικτικές εμπειρίες είχαν μεγαλύτερη γνώση του πώς θα έπρεπε να μοιάζει ένας εξωγήινος ή του τι θα έπρεπε να συμβαίνει κατά τη διάρκεια μιας απαγωγής. Εάν πραγματικοί grays απαγάγουν ανθρώπους από τη Γη και αν η δημοσκόπηση είναι σωστή που συνδέει τις ενδεικτικές εμπειρίες με την απαγωγή, θα περίμενε κανείς να υπάρχει κάποια συσχέτιση. Το ότι δεν υπάρχει αυτή η συσχέτιση κάνει τα συμπεράσματα της δημοσκόπησης αμφίβολα. Επίσης, στους ενήλικες υπήρξε συσχέτιση μεταξύ της τηλεθέασης και της γνώσης τους για εξωγήινους και απαγωγές, γεγονός που υποδηλώνει ότι το δημοφιλές στερεότυπο αποκτάται περισσότερο από τα τηλεοπτικά προγράμματα παρά από πραγματικές απαγωγές από εξωγήινους.

Τα ευρήματα τις έρευνας αυτής δεν μπορούν να αποδείξουν ότι δε συμβαίνουν πραγματικές απαγωγές στον πλανήτη μας. Αυτό που δείχνουν είναι ότι η γνώση για την εμφάνιση και τη συμπεριφορά των απαγωγέων εξωγήινων εξαρτάται περισσότερο από το πόση τηλεόραση βλέπει κάποιος παρά από το πόσες «ενδεικτικές εμπειρίες» έχει βιώσει. Έτσι, σύμφωνα με τη συγγραφέα, ο ισχυρισμός της δημοσκόπησης για 3,7 εκατομμύρια Αμερικάνων που έχουν πιθανόν απαχθεί από εξωγήινους, είναι λανθασμένος.

Το άρθρο αυτό δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Skeptical Inquirer Μαΐου Ιουνίου 1998