Η ιστορία του IRA (Ιρλανδικού Δημοκρατικού Στρατού) 15:13

Ο ΙΡΑ (Irish Republic Army) είναι ανεπίσημη ημιστρατιωτική οργάνωση που έχει έδρα της στο έδαφος της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας...

---

...Ο ΙΡΑ ιδρύθηκε τον Ιανουάριο του 1919 ως διάδοχος της οργάνωσης ”Ιρλανδών Εθελοντών-Irish Volunteers”,μιας ένοπλης εθνικής οργάνωσης που είχε ιδρυθεί το 1913.Σκοπός του ήταν να καταστήσει την Βρετανική διοίκηση στην Ιρλανδία ατελέσφορη με προσφυγή στην ένοπλη δράση και να βοηθήσει έτσι την επίτευξη του ευρύτερου πολιτικού στόχου για ανεξάρτητο κράτος,στόχου τον οποίο επεδίωκε στο πολιτικό επίπεδο το Sinn Fein,το Ιρλανδικό Εθνικιστικό κόμμα.Απο την αρχή ωστόσο,ο ΙΡΑ δρούσε ανεξάρτητα και σε περιόδους κρίσης σπάνια διέθετε πολιτική επιρροή,παρα το γεγονός ότι τα μέλη του ήταν και μέλη του Sinn Fein.

Στη διάρκεια του ”Πολέμου Ανεξαρτησίας”(1919-1921),ο ΙΡΑ εφάρμοσε τακτική ανταρτοπολέμου,που συμπεριλάμβανε ενέδρες και επιδρομές απο ομάδες με 15-30 μέλη,καθώς και πράξεις δολιοφθοράς.Η δράση αυτή ανάγκασε τη Βρετανική πλευρά να διαπραγματευθεί μια πολιτική ρύθμιση,η οποία προέβλεπε την διημιουργία ελεύθερου ιρλανδικού κράτους υπο καθεστώς κτήσης(Dominion) μέσα στους κόλπους της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.Οι όροι όμως αυτοί κρίθηκαν απαράδεκτοι απο μεγάλη μερίδα του ΙΡΑ.Έτσι,η οργάνωση διασπάστηκε σε δύο τμήματα.Ένα που υποστήριζε αυτούς τους όρους ειρήνευσης,και ένα που ήταν αντίθετο.Το πρώτο απο τα δύο αυτά τμήματα αποτέλεσε τον πυρήνα του επίσημου τακτικού στρατού του Ελέυθερου Ιρλανδικού Κράτους,ενώ το δεύτερο,οι ”Άτακτοι” η ”Στρατός Ατάκτων” όπως αποκλήθηκαν,άρχισε να οργανώνει ένοπλη αντίσταση κατα της νέας,ανεξάρτητης κυβέρνησης.Κατα τον εμφύλιο πόλεμο που ακολούθησε(1922-1923),τα δύο μέρη συγκρούστηκαν σε μια σκληρή αναμέτρηση,που έληξε με ήττα των Ατάκτων.

Οι Άτακτοι ωστόσο δεν παρέδωσαν τον οπλισμό τους,ούτε διαλύθηκαν ως οργάνωση,αλλα παρέμειναν στο παρασκήνιο ως υπόμνηση προς τις διάδοχες κυβερνήσεις ότι το όραμα για μια ενιαία δημοκρατική Ιρλανδία,δεν είχε πεθάνει ακόμη.Η στρατολογία και η παράνομη στρατιωτική εκγύμνανση στις γραμμές του ΙΡΑ συνεχίστηκε,όπως επίσης συνεχίστηκαν και οι σποραδικές πράξεις βίας.Έτσι, η οργάνωση κυρύχθηκε παράνομη το 1931 και για δεύτερη φορά το 1936.Το 1939 πραγματοποίησε μια σειρά απο βομβιστικές επιθέσεις στο έδαφος της Αγγλίας.Το Ντάιλ Έιριν(η ιρλανδική βουλή των Αντιπροσώπων) αντέδρασε με σκληρότερα μέτρα που συμπεριλάμβαναν κράτηση χωρίς δίκη.Η δράση του ΙΡΑ κατα τον Β Παγκόσμιο Πόλεμο προκάλεσε σοβαρά προβλήματα στην κυβέρνηση του ”Ελεύθερου Κράτους”,που εκτέλεσε πέντε ηγετικά στελέχη της οργάνωσης και φυλάκισε πολλά άλλα μέλη της.

Μετά την αποχώρηση του Ελεύθερου Ιρλανδικού Κράτους απο την Βρετανική Κοινοπολιτεία και την μετατροπή του σε ανεξάρτητη Δημοκρατία(Δεκέμβριος 1948),ο ΙΡΑ έριξε το βάρος του στην κίνηση για Ένωση με την (Διαμαρτυρόμενη) Βόρεια Ιρλανδία(Ώλστερ),που παρέμενε στο Ηνωμένο Βασίλειο.Κατα τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 σημειώθηκε σποραδική δράση στην Βόρεια Ιρλανδία,η απουσία όμως εκεί υποστήριξης απο την πλευρά των Ρωμαιοκαθολικών Ιρλανδών έκανε αυτές τις προσπάθειες μάταιες.Η κατάσταση άλλαξε προς το τέλος της δεκαετίας του 1960,οπότε οι Ρωμαιοκαθολικοί του Ώλστερ άρχισαν να διαδηλώνουν κατα των διακρίσεων στο δικαίωμα ψήφου,στη στέγαση και στην απασχόληση.Μονάδες του ΙΡΑ αποτελούμενες απο Ρωμαιοκαθολικούς του Ώλστερ,με την υποστήριξη του ΙΡΑ της ”Δημοκρατίας της Ιρλανδίας”,άριχσαν ένοπλη δράση και εκστρατεία βιαιοπραγιών.

Η διαφωνία στις γραμμές του ΙΡΑ σχετικά με τον επιβαλλόμενο βαθμό επέκτασης της βίας δεν άργησε να επιφέρει την διάσπαση του.Ύστερα απο ένα συνέδριο του Sinn Fein,το 1969 στο Δουβλίνο,ο ΙΡΑ χωρίστηκε σε μια “επίσημη” και σε μια “προσωρινή” πτέρυγα.Τη δεύτερη πτέρυγα τους αποκαλούμενους ”Provos”,την αποτελούσαν τα νεαρά στην πλειονότητα τους και μαχητικότερα μέλη της οργάνωσης,που τάχθηκαν υπερ της τακτικής της τρομοκρατίας. Στις αρχές του 1970 οι ”Provos”" εξαπέλυσαν τρομοκρατική δράση,που είχε πολλα θύματα,νεκρούς και τραυματίες,ανάμεσα τους πολίτες και άνδρες του Βρετανικού Στρατού.Η δράση αυτή σημείωνε κάμψη στο διάστημα 1973-1975,αλλά απο το 1975 οι ”Provos” άρχισαν εκ νέου τις βομβιστικές ενέργειες.

Στις 20 Ιουλίου του 1981 βόμβα του ΙΡΑ στο κέντρο του Λονδίνου σκότωσε τρεις άνδρες της έφιππης βασιλικής φρουράς και τραυμάτισε 23 και μια δεύτερη,σχεδόν ταυτόχρονα,σκότωσε 6 μέλη της στρατιωτικής φιλαρμονικής.Τον Δεκέμβριο σκοτώθηκαν 11 Βρετανοί στρατιώτες απο βόμβα σε μπαρ της Βόρειας Ιρλανδίας,για την οποία ευθύνη ανέλαβε μια παραφυάδα του ΙΡΑ,Ο ”Ιρλανδικός Εθνικός Απελευθερωτικός Στρατός”. Στις 12 Οκτωβρίου του 1984 βόμβα του ΙΡΑ ”έκοψε” στα δύο το Γκράντ Οτέλ στο Μπράιτον, όπου διέμεναν η πρωθυπουργός της Βρετανίας, Μάργκαρετ Θάτσερ και μέλη του υπουργικού συβουλίου της, που βρίσκονταν εκεί για το ετήσιο συνέδριο του ”Συντηρητικού Κόμματος”.Σκοτώθηκαν 5 άτομα και ακρωτηριάστηκαν ή τραυματίστηκαν βαριά πολλά άλλα, συμπεριλαμβανομένου και του Υπουργού Εμπορίου και Βιομηχανίας Νόρμαν Τέμπιτ.

Κατά την δεκαετία 1984-1994 ο ΙΡΑ συνέχισε την ένοπλη δράση του πραγματοποιώντας αιματηρές βομβιστικές επιθέσεις εναντίον βρετανικών στόχων. Ένας απο τους στόχους αυτούς ήταν και η Βρετανική πρωθυπουργική κατοικία που δέχθηκε επίθεση με όλμους τον Φεβρουάριο του 1991,ενώ συνεδρίαζαν εκεί οι υπουργοί της Μεγάλης Βρετανίας.Η επίθεση αυτή προκάλεσε μόνο υλικές ζημιές.

Στις αρχές τις δεκαετίας του 1990 εντάθηκαν οι ανταλλαγές βομβιστικών επιθέσεων ανάμεσα στον ΙΡΑ και τις προτεσταντικές παραστρατιωτικές οργανώσεις της Βόρειας Ιρλανδίας,μολονότι καταβάλλονταν προσπάθειες για την πολιτική λύση της διαμάχης.Το 1993 πραγματοποιήθηκαν μυστικές συνομιλίες ανάμεσα στον ΙΡΑ και στην Βρετανική Κυβέρνηση και τον Δεκέμβριο του ίδιου έτους,οι πρωθυπουργοί της Μ.Βρετανίας και της Δημοκρατίας της Ιρλανδίας,συμφώνησαν να δεχθούν τη συμμετοχή του ΙΡΑ σε ειρηνευτικές διαπραγματεύσεις,εάν η οργάνωση εγκατέλειπε την ένοπλη δράση.

Στις 31 Αυγούστου του 1994, ύστερα απο 25 χρόνια πολέμου,ο ΙΡΑ κήρυξε εκεχειρία,η οποία έγινε δεκτή ως διαρκής απο την Βρετανική Κυβέρνηση.Το γεγονός αυτό άνοιξε τον δρόμο για την συμμετοχή του Σιν Φέιν(πολιτικής πτέρυγας του ΙΡΑ) στις διαπραγματεύσεις για το μέλλον της Βόρειας Ιρλανδίας.