''Μου έψησε το ψάρι στα χείλη'':Γιατί το λέμε έτσι; 11:02

Ο λαός του Βυζαντίου γιόρταζε με μεγάλη κατάνυξη και πίστη όλες τις μέρες της Σαρακοστής...

---

...Το φαγητό ήταν μαρουλόφυλλα βουτηγμένα στο ξύδι, μαυρομάτικα φασόλια, φρέσκα κουκιά και θαλασσινά.

Στα μοναστήρια, όμως, ήταν ακόμη πιο αυστηρά, αν και πολλοί καλόγεροι, που δεν μπορούσαν να κρατήσουν περισσότερο τη νηστεία, έκαναν πολλές κρυφές... αμαρτίες κι έτρωγαν αβγά ή έπιναν γάλα. Αν τύχαινε, όμως, κανένας απ' αυτούς να πέσει στην αντίληψη των άλλων -ό,τι είχε σπάσει δηλαδή τη νηστεία του- καταγγελόταν αμέσως στο ηγουμενοσυμβούλιο και καταδικαζόταν στις πιο αυστηρές ποινές.

Κάποτε, λοιπόν, ένας καλόγερος , ο Μεθόδιος, πιάστηκε να τηγανίζει ψάρια μέσα σε σπηλιά, που ήταν κοντά στο μοναστήρι.Το αμάρτημά του θεωρήθηκε φοβερό. Τ ο ηγουμενοσυμβούλιο τον καταδίκασε στην εξής τιμωρία:

Διάταξε και του γέμισαν το στόμα με αναμμένα κάρβουνα και κει πάνω έβαλαν ωμό ψάρι, για να... ψηθεί.Το γεγονός αυτό το αναφέρει ο Θεοφάνης.Φυσικά ο καλόγερος πέθανε έπειτα από λίγο μέσα σε τρομερούς πόνους.

Αλλά ωστόσο έμεινε η φράση ''μου έψησε το ψάρι στα χείλη'' ή ''του έψησε το ψάρι στα χείλη''.